Czy rodzicom należy się urlop?

 Nikt nie ma wątpliwości że bycie rodzicem to ciężka praca. Często rodzic to człowiek orkiestra, nie rzadko czuję się kucharką, kelnerką, sprzątaczką, nianią, lekarzem, doradcą, nauczycielem, księgową, pocieszycielką, fotografem, organizatorką przyjęć, animatorką zabaw…

Jednak nikt nie wystawia mi L4, ani nie daje urlopu. Tak, to zawód "mama", niedoceniany, coraz mniej popularny, a czasem wręcz ignorowany. Mama nie choruje, bo nie może.

Na poczatku mojego macierzyństwa ciężko było mi to zaakceptować, potrzebowałam wolności, niezależności, spontanicznego wyjścia z koleżankami, przespanej nocy i chwili dla siebie.

Dziś patrzę na to inaczej, nawet czuję, że w tym wszystkim się spełniam. Kilka godzin  bez dzieci, gdy czas organizuje im tata bywają dla mnie trudne. Nie wiem czym się zająć, stale myśle co robią i zdecydowanie czuję sie nieswojo. Dzieci są uzależniające, bo przecież każda mama uważa swoje dziecko za najmądrzejsze, najładniejsze i wszystko naj… Więc jak tu nie zwariować na punkcie tych małych ideałów które kochają nas tak bezgranicznie i bezwarunkowo? To nieprzeciętna miłość, jednak często wymagająca poświeceń.

Jakiś czas temu Wojtek powiedział, że zabiera mnie na randkę i wręczył mi bilety do Paryża.

Tak!!! Tego właśnie potrzebuję, chwili dla nas. Co za euforia! Nie wiem co ze sobą zrobić, skacze po pokoju jak małe dziecko. Już widzę nas spacerujących całe dnie po Paryżu...dnie? Nie, noce! Nie pójdziemy spać, będziemy chodzić po knajpach i chłonać atmosferę Francji! Wino na trawie z bagietką w ręku… To pierwsze myśli gdy dostałam bilety. Ale nie minęło 5 minut i odezwała sie we mnie matka. Jedzmy z dziećmi!  Pojedziemy do Disneylandu!  Nana zobaczy na żywo wieże Eiffela, którą zna ze swojej drewnianej mapy.

Wojtek spojrzał na mnie z podniesionymi brwiami i powiedział jeszcze raz, zabieram Cię na randkę. Tylko my, a nie wykluczone, ze kiedyś zabierzemy tam też dzieci. Zawsze marzyłaś by zobaczyć to miasto, powtarzałaś, że to miasto zakochanych, należy nam się trochę samotności.

Dudniące serce z radości, podniecenia, strachu i zwykłej niepewności... Dobrze, dzieci zostawimy u dziadków, z pewnością się ucieszą. Mówię to ale nie do końca tak myślę. Przecież wszystko robimy razem, to stało się takie naturalne. Gdzieś w głębi czuję, że potrzebujemy tego wyjazdu i zdaje sobie sprawę, iż wakacje u dziadków to niesamowita frajda dla naszych dzieci. Problem jest chyba tylko we mnie…

Możliwość zostawiania dzieci dziadkom którzy czerpią z tego radość jest niesamowitym szczęściem dla rodziców jak i dla dzieci. Pierwszy raz planujemy zostawić dzieci aż na pięć dni, to długo dla nas, jednak ze wcześniejszych doświadczeń wiemy, że dziadkowie nie dadzą im nawet minuty na to by mogli zatęsknić. Jak zawsze szykują dla nich masę atrakcji. Jazda na koniach, obcowanie ze zwierzętami na wsi, wędkowanie z dziadkiem i domowe obiadki babci… To z pewnością będą wspaniałe wspomnienia dzieciństwa.

Uspokaja mnie ta myśl i pozwala odpocząć tak by z jeszcze większą siła wrócić do codziennych obowiązków i zatęsknić jak nigdy dotąd.

Ty też uważasz, że rodzicom należy się urlop?