7 września 2016

Marzenia spełniają się po 30








Od kiedy pamiętam, marzyłam o garbusie. Miałam chyba 13 lat gdy po raz pierwszy się w nim zakochałam i zaczęłam wierzyć że kiedyś będzie to moje auto. Trzy lata później tata obiecał mi, że gdy zdam egzamin na prawo jazdy to kupi mi ten samochód. Byłam tak tym zafascynowana że przez najbliższe kilka lat widziałam tylko beetle na ulicach i rzecz jasna widziałam w nich siebie z kwiatkiem przy kierownicy. Nadeszła piękna chwila odebrania dokumentu który miał ze mnie sprawić kierowcę żuczka. 

Tata pojechał za naszą zachodnią granicę, jak to robili wszyscy w tamtym czasie, by ściągnąć moje marzenie z Niemiec. Zapewne od babci która jeździła nim tylko w niedziele i cały swój żywot przestał w garażu dobrze konserwowany przez pedantycznego dziadka. Tata jednak dzwoni i mówi : Patrycja to nie jest samochód dla ciebie. Za nisko się siedzi, nic nie będziesz widziała, to nie jest auto dla początkującego kierowcy... I wiesz ile on pali?! Tata wrócił bez samochodu, ale to nie sprawiło jednak że przestałam o nim marzyć.

Rodzice kupili mi działki budowlane, niezwykły prezent tak pobudzający moją wyobraźnie, że sama stworzyłam projekt mojego przyszłego domu włącznie z każdym najmniejszym szczegółem. Wielkością okien, rozmieszczeniem pokoi, nachyleniem dachu i zewnętrznym materiałem. Byłam zafascynowana tworzeniem tego nowego marzenia, ale nieustannie na podjeździe stał garbus. 

Przez kolejne lata wydarzyło się wiele rzeczy, ślub, mieszkanie, dzieci. Rozpoczął się najpiękniejszy okres w moim życiu. Kiedy wraz z mężem planowaliśmy kupno samochodu, to rzecz jasna znał on moje marzenie, ale rozsadek kazał nam wybrać bardziej rodzinne auto, z większym bagażnikiem na wózek i bezpieczne dla dziecka. 


Kilka lat później wyjechaliśmy do Kataru, tu stać było nas na dwa samochody tak by każdy z nas miał swój. Marzenie kiełkowało gdy Wojtek proponował byśmy kupili dla mnie New Beetle, jednak wszyscy z boku odradzali twierdząc że to mało bezpieczny samochód w kraju pełnym szalonych kierowców w wielkich suvach. Nie bez powodu w całym Katarze jest ich tylko kilkanaście. Poza tym dwójka dzieci i pies... nie będzie im tu wygodnie. Teoretycznie mogłam spełnić swoje marzenie ale sama nie wiedziałam czy naprawdę tego chcę.

Dziś mam 30 lat i mój mąż mówi że marzenia są po to by je zrealizować! Marzenia są nienegocjowalne, nie podlegają niczyjej ocenie i nie ma znaczenia ich praktyczna strona. Każdy może mieć inne ale na pewno są one czymś uroczystym i wyjątkowym.


Gdyby nie on pewnie nigdy bym nie zrealizowała tego marzenia. Tak ważne jest z kim idziemy przez życie. Ważne jacy ludzie nas otaczają, popychają do przodu, mówią zrób, nie gadaj tylko zrób! 









Dwa miesiące przed moimi 30 urodzinami Wojtek zaczął szukać dla mnie idealnego żuczka w zupełnej tajemnicy przede mną . Wiedzieli tylko moi rodzice, kilkoro znajomych i przyjaciół i NIKT się nie wydał. 

1 września rano obudziłam się sama w domu. Liczyłam na uroczyste śniadanie i zmiażdżenie pod ciężarem mojej najsłodszej trójki, a tym czasem dostałam wiadomość SMS. 

8:30  Pora wstawać :*8:35  By w pełni podołać dzisiejszym zadaniom zjedz pożywną owsiankę8:50  Teraz czas się wyszykować i wybrać sukienkę. Musisz pięknie wyglądać, proponuje coś białego ( podpowiedz, W N i L są w białych koszulach/sukience) Bądź gotowa o 10:00, przyjedzie po Ciebie szofer Wahid by zabrać Cię w następne miejsce.
.....8:55  Nie, Kochanie! Przyjedzcie Wy do mnie, zjedzmy razem śniadanie. Jestem opuchnięta przez płakanie za Querrem i nie mam co ubrać.8:56 Nigdzie nie jadę !

8:57  Kitku nie ma mowy, o 10 musisz być gotowa - brak odbioru!9:00  Z bukietu wybierz jednego białego tulipana, będzie Ci potrzebny do następnego zadania!9:01  Musisz go zabrać ze sobą

Wysyłam kilka zdjęć by doradził mi co mam ubrać, aż w końcu wybieram starą białą sukienkę w niebieskie wzorki której nie miałam na sobie od ponad dwóch lat.

10:30  Podjeżdża pod dom biały sportowy mercedes, a w nim uśmiechnięty Wahid.

Pomiędzy wychwalaniem Wojtka jako trenera, rozmawiamy o dzieciach, zaraz rozpoczynającej się szkole i zmianach w Katarze. Kończymy na tym że chciałabym podjąć prace gdy tylko Laila rozpocznie naukę i ja skończę być pełnoetatową mamą. Wahid na to, że jest współwłaścicielem kilku firm i że jeśli tylko chcę to znajdzie mi jakąś prace. Mija 40 minut naszej podróży i stajemy na parkingu na przeciwko imponującego hotelu sieci Kempiński. Wahid opowiada o fantastycznej restauracji która znajduje wewnątrz i mówi że ma coś dla mnie w bagażniku. Przeszywa mnie dreszcz na myśl o posiłku w ekskluzywnym miejscu z moją opuchniętą twarzą i słabym samopoczuciem. Co ten Wojtek wymyślił? Błagam tylko nie przyjęcie niespodzianka! Nienawidzę takich akcji! Moja głowa buzuje, a Wahid ledwo wciska gigantyczny biało czarny karton na tylne siedzenie swojego sportowego samochodu. To pierwszy prezent od Wojtka mówi, możesz go otworzyć. Myślę sobie że nie pierwszy, bo przecież o północy obudził mnie bukietem moich ulubionych kwiatów. 30 białych tulipanów, szampan i przecudny perfum to wszystko miałam już w łóżku tylko dlaczego nie obudził mnie poranną kawą...

Otwieram prezent i dalej jedziemy w głąb kolorowych domków przy plaży stylizowanych na włoskie miasteczko. W środku mała skórzana torebka Marca Jacobsa, taka jakiej brakowało mi na nasze nieliczne wieczorne wyjścia. Piękna, schowana wśród czarnego pergaminu który szeleści dalszą obietnicą. Otwieram ją i wyciągam kluczyk do samochodu z moją ulubiona literką WV.  Że co? Co to ma znaczyć? Wahid spogląda na mnie w lusterku z triumfalnym uśmiechem. Nic nie mówię, próbując zebrać wszystkie moje myśli w głowie w namaszczeniu oglądając kluczyk. Zatrzymujemy się przy plaży. Gdy tylko otwieram drzwi, jak przez mgłę widzę biegnące do mnie dzieci a za nimi Wojtek w tle nieziemsko pięknego samochodu. Obok stoi nasza koleżanka i jednocześnie najlepszy fotograf w Katarze, Iza robi zdjęcia, a ja nie mogę iść, nie mogę mówić, boję się dotknąć tego auta przepasanego różową wstęgą myśląc, że pęknie jak mydlana bańka. W końcu w ramionach najukochańszego zaczynam wierzyć, że zostałam wrzucona w jakąś nieznaną mi bajkę.

Powtarza że marzenia spełniają się po 30, po czym dwóch mężczyzn wysiada z klimatyzowanej furgonetki z trzypiętrowym tortem. Perfekcyjny różowo-niebieski jak wykrzyknik utwierdzający że to sen. Wykonany przez najlepszego cukiernika w kraju, cukiernika rodziny królewskiej, z wielkim napisem : Wspaniałej 30 Patrycja! Mam zdmuchnąć świeczkę, ale nie wiem o czym marzyć, moja głowa jakby zajmowała się teraz wymazywaniem marzenia z każdego roku z poszczególnych 17 lat.















Dopiero gdy wsiadam do mojego wymarzonego garbusa zalewam się łzami. Zwyczajnie wierząc że go prowadzę. Natan pyta tatę dlaczego mama tak płacze. Mąż odpowiada że to z radości, bo od zawsze marzyła o takim samochodzie. Na co mój synek mówi: w takim razie ja za rok kupię mamie ferrari.

Natan na miejscu dopytuje mnie czy na pewno marzyłam o samochodzie z takim maleńkim, maciupkim bagażnikiem? Utwierdza mnie też, że nie będę mogła jeździć nim po pustyni, więc czy nie chciałabym innego? Dzieci są nadzwyczaj szczere, choć też doskonale rozumieją że marzenia nie zawsze są praktyczne i opłacalne. 

Moje marzenie by pewnie nigdy się nie zrealizowało gdyby nie mój mąż. skutecznie wspierający mnie we wszystkim co robię. 

Pewnie dalej bym mówiła że to nie ma sensu, że to nie samochód dla mnie, choć w głębi duszy bym go pragnęła, pogłębiając pewną hipokryzje. Mówiąc co innego niż myślę. Często o czymś marzymy ale jednoczenie sami odrzucamy to, przez niezrozumiałą poprawność, racjonalne myślenie, normy które nas otaczają, ale najpiękniejsze jest doświadczanie życia w swój oryginalny sposób, słuchając swojego wnętrza, spełniając swoje marzenia, do których często potrzeba odwagi. 

Marzenia to wolność. W psychologi jest takie pojecie jak błysk. To moment w którym człowiekowi się wszystko zmienia. kiedy nagle dociera coś co było oczywiste od lat ale teraz nabiera nowego znaczenia. Często przypisuje się to okrągłym urodzinom. Podobno po 30 jesteśmy bardziej odważni, pewni siebie, wiemy czego oczekujemy od życia i nie mamy skrupułów po to sięgać.

Realizujmy swoje marzenia, to uskrzydla, sprawia ze stajemy się tym kim chcemy być.

"Są rzeczy w życiu które warto i są rzeczy które się opłaca" 


Na pewno nie opłaca się w pustynnym kraju kupować 12 letniego samochodu z materiałowym dachem w który wbija się piasek, w cenie dobrego, młodszego suwa. Nie opłaca się kupować małego, 3 drzwiowego kabrioletu gdy ma się dwójkę dzieci i psa. Nie opłaca się, ale warto. Spełnione marzenia nie mają ceny. Ponieważ marzenia realizuje się z pozycji serca a nie umysłu, a serce nie kalkuluje czy się opłaca. 




Dziękuje Iza za tak piękne uwiecznienie chwil realizacji mojego największego marzenia. Dzięki temu, gdy będę 80 letnią babcią to pokaże moim wnukom że warto i że najważniejsze jest to jakimi ludźmi się otaczamy. 


Dziękuje wszystkim którzy są wokół mnie....





31 komentarzy:

  1. Historia jak z jakiejś książki <3 aż się wzruszyłam! Więcej takich chwil życzę Tobie i Twojej rodzinie, w pełni sobie na to zasłużyliście <3 <3 <3 <3 buuuuziaki :* :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękujemy bardzo :* czasem cieszę sie z prowadzenia bloga, jako pamiątki którą zostawię dzieciom, jak i sobie na stare lata ;) Mam wielką nadzieje że kiedyś będą czytali te wpisy jak dobrą książkę.

      Usuń
  2. Dzieci rzadko chcą czytać zapiski rodziców ;)
    Czy kobietom w Katarze wolno prowadzić auto?

    OdpowiedzUsuń
  3. O msaatko. Jakie to romantyczne. Mnie do 30 brakuje 4 lat. Ciekawe co moja polowka wymyśli. A tobie wielkie zazdroooo. Pozdrawiam Karolina:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki wielkie :* i na zaś życzę spełnienia marzeń :*

      Usuń
  4. Wszystkiego najlepszego Patrycjo, trzydziestka to piękny wiek.Jestes taka młoda,piękna,masz cudowna rodzine i dlatego życzę Wam aby Wasze szczęście trwało wiecznie. P.s.My jesteśmy teraz w Hiszpanii i cieszę sie ,ze to nie RPA ,ponieważ lot jest długi i męczący a tutaj tylko 3 godziny.Jest tu bardzo pięknie,spokój,pięknie kwitnące drzewa,baseny przy willach a do morza śródziemnomorskiego 50 metrów.Przesylam Wam kochani cieplutkie pozdrowienia z Hiszpanii,pa.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękujemy bardzo :* Pani tak wiele pięknych miejsc zwiedza, że można tylko pozazdrościć :* życzymy miłego wypoczynku i duzo zdrówka

      Usuń
    2. Dziekuje Patrycjo, my pozostaniemy tu rok a może i dłużej.Laetitia zaczęła naukę w Swans International School.Wszystkie przedmioty sa prowadzone w języku angielskim i dodatkowo uczy sie hiszpańskiego.Ogromne wyzwanie,ale jest zadowolona.Nauka sprawia jej przyjemność,a nauczyciele doceniają i motywują uczniów.Bo przecież najważniejsze jest dobro dzieci i aby były szczęśliwe i kochane.Pozdrawiam Was gorąco .

      Usuń
  5. taki słodko-pierdzący ten wizerunek twojej rodziny

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pokaz swój słono- pierdzacy wizerunek twojej rodziny!!!!!!Zazdrosnicy!!!!!!Najwazniejsze-jak to typowy Polak- dowalić komuś!!!!Oni wiedza co to miłość,poszanowanie i wzajemne zrozumienie.Tak trzymaj Patrycjo-bardzo Was cenie.!

      Usuń
    2. Dziękuje bardzo :* Wiem że wpisy typu: "10 minusów życia w Katarze" czy nasze pierwsze trudne doświadczenia tutaj, mają większe uznanie, ale to mój blog i pamiątka. W której chcę dzielić się pięknymi chwilami, a może zainspirują one do szerzenia dobra, dbania o najbliższych i doceniania tego co mamy. Pozdrawiam Gorąco i jeszcze raz dziękuje za wsparcie :*

      Usuń
  6. VW nie WV :) Historia piękna! :)

    OdpowiedzUsuń
  7. no troche to wszystko przelukrowane....aż nudne

    OdpowiedzUsuń
  8. Wedlug mnie trochę robione na pokaz... żeby było o czym na blogu napisać...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Moja ciocia gdy usłyszała o prezencie jaki dostałam na urodziny, to nie zadzwoniła by złożyć mi życzenia, tylko powiedziała: " Co to za samochód? Jeżdżą po całym świecie, a on jej taki tani samochód kupuje?" Hehe ludzie mają różne problemy... a spełnione marzenie to coś więcej niż temat na bloga. Ten wpis jest po to bym uwieczniła na zawsze moje emocje i magiczną chwile, których Ci bardzo życzę. Niech spełnią się Twoje marzenia :*

      Usuń
  9. Wow :) Zazdroszcze takiego prezentu! Z tego co zauważyłam w powyższych komentarzach wbijane szpileczki: skoro przelukrowane i nudne to po co tu zaglądacie, hm?
    Jak dla mnie wiadome; każdy chciałby ukazywać swoje życie w jaśniejszych barwach i wyolbrzymiać pozytywy. Blog to swego rodzaju pamiątka która zostaje. Jeśli komuś się wiedzie pod każdym aspektem; finansowym, rodzinnym, osobistym nawet jeśli przydarzyła się ta propozycja pracy przez przypadek należy im się szacunek. Skoro was denerwuje to, że ktoś ma lepiej/łatwiej od was powinniście się sami nad sobą zastanowić bo jak ktoś powiedział za zawiścią zazwyczaj kryją się kompleksy.
    Jest to pierwszy mój komentarz, ale czytam cię od jakiegoś czasu. Trzymaj się cieplutko autorko!
    Monika

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo dziękuje Monika za te słowa i to że jesteś ze mną :*
      Ściskam gorąco
      Patrycja

      Usuń
  10. Ktoś tu chyba ogląda Jacka Walkiewicza ;) dla nie wtajemniczonych jeśli mogę https://www.youtube.com/watch?v=ktjMz7c3ke4

    Piękna kobieta, piękny związek i rodzina, piękne krajobrazy, piękne marzenia, piękne życie..pozostaje pozazdrościć i marzyć żeby tak mieć :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zawsze biegając na bierzni, nie słucham muzyki tylko włączam TED-y ;) to prawdziwie mnie motywuje, a Jacek Walkiewicz to jeden z moich ulubionych polskich mówców.

      Dziękuje Kaszamannaa za wszystkie komplementy

      Usuń
  11. i wszedzie te bachory.... rozumiem ,że można sie chwalić domem meżem i dziećmi...ale to juz lekka przesada

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bachorami możesz nazywać swoje dzieci... takie sformułowania zwykle funkcjonują w patologicznych rodzinach.

      Usuń
  12. jak sie chce mieć pamiątke to trzeba album rodzinny założyć....blog ma przekazywać jakąś TREŚĆ... a nie kilka ustawionych fotek

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie musisz oglądać zdjęć, czasem wystarczy "czytać ze zrozumieniem", to piękna umiejętność

      Usuń
  13. Jesli Tobie nie odpowiada tresc bloga,to po prostu go nie czytaj!!to takie proste... dostosuj sie prosze

    OdpowiedzUsuń
  14. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  15. zdjęcia ustawki, zero spontaniczności...wszystko takie na pokaz....szkoda ze zdjęci z toalety jeszcze nie ma..

    OdpowiedzUsuń
  16. Bardzo ciekawie napisane. Jestem pod wielkim wrażaniem.

    OdpowiedzUsuń
  17. Bardzo fajny wpis. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń

Podoba Ci się? Podaj dalej! Twoja rekomendacja bardzo mnie ucieszy