Dzień z życia w Katarze

Podjeżdżamy pod dom, nikogo nie ma na ulicy, szybko otwieram drzwi, dzieci pod pachy i chowam się do domu. Wojtek odjeżdża do pracy. Uff... sami :) Idę robić kawę, dzieci rozpakowują zakupy z Ikei. Jak cudownie, pusto było dziś na osiedlu, może choć jeden wieczór udam mi się spędzić w domu bez gromadki dzieci. Naprawdę dwójka mi wystarczy. 

Kawa gotowa i słyszę pukanie do drzwi. Nie, nie, nie,.... !!! W mojej głowie jest płacz rozpaczy za jednym spokojnym łykiem kawy. Jak to możliwe? Przecież nie widziały samochodu, mam zasłonięte okna, powinny myśleć że nas nie ma. 

Mam dwójkę dzieci, wielki dom do ogarnięcia i kawę którą właśnie sobie wymarzyłam. A one ? Trzy dziewczynki, grzeczne ale cały czas coś chcą, pić, jeść, mogę, dlaczego, co to znaczy? Przecież mają nianie, szofera, kucharkę a ja jestem sama! Dlaczego po szkole całe dnie spędzają w moim domu?! Jestem zmęczona, powiem im to.

- Niespodzianka!!!! (konfetti wsypuje mi się do domu)
- Cześć dziewczynki, co to za okazja?
- Gdzie byliście, tyle razy pukałyśmy
- W parku i na zakupach (tłumacze się 9 latce)
- Możecie wyjść na basen?
- Nie, dziewczynki, Natan jest zmęczony, będę ich wcześniej kładła spać
- prosimy, na chwile, przygotowaliśmy coś 
- Natan chcesz iść na basen? Tak! Tak! No dobrze, to na chwile wyjdziemy

Kiedy moje dzieci zaczną same wychodzić na osiedle...? Ta myśl powoduje niewielki uśmiech na mojej twarzy, bo jest nadzieja że kiedyś to nastąpi.

- Wow!
- Dziś jest jakieś święto?
- Nic, to tylko niespodzianka dla Laili i Natana.
- Z jakiej okazji?
- Mama nam kupiła balony

Cały basen przeznaczony dla dzieci jest wypełniony kolorowymi balonami z woda, na stoliku stoją przekąski i napoje, a dzieci strzelają serpentynami. Laila piszczy z radości a Natan nie zdążył się przebrać w kąpielówki i już jest cały mokry.

Jaka ja jestem okropna. Tak źle myślałam o nich, chciałam by nie przychodziły, a one są takie kochane i bezinteresowne. Dzięki nim moje dzieci czują się tu jak w domu, nasz samochód od wjazdu oblepia się ich uśmiechami, codziennie obsypują mnie komplementami, a Natan ma kompanów do zabawy. Powinnam być im wdzięczna, już nigdy tak nie pomyśle. 

Na dobicie mnie i odczucie fizycznego bólu związanego z wyrzutami sumienia, następnego dnia rano jeszcze w piżamach (choć bywa, że chodzą tak ubrane cały dzień) przynoszą nam tace z tradycyjnymi plackami i kremowymi serkami, a dla dzieci wręczają po jednej ekskluzywnej, ręcznie robionej czekoladce. Odbiera mi mowę i kuje w sercu, żałuje moich myśli choć nikt ich nie słyszał.

Dziś kiedy mieszkamy na innym osiedlu odczuwam jak bardzo mi ich brakuje. Ich opowieści o Katarskich tradycjach, pytań odnośnie naszego kraju, tych szczerych uśmiechów...