Matka nie pracująca

Dlaczego jestem matką nie pracującą i czy jest mi z tym źle?

Praca od 10 do 18 jawi mi się jak koszmar, dla mnie znaczy tyle co rezygnacja z życia, rodziny i siebie. O 7 rano wstają moje dzieci a o godzinie 18 już je kąpie i kładę do snu, tak więc w ogóle nie miałabym z nimi kontaktu, jednak wiem ze wiele ludzi tak żyje i cieszy się nawet z wolnego weekendu.

Jest tez nowa korporacyjna moda, która mówi, że masz nienormowany czas pracy, myślisz super! Wyjdę na obiad z rodziną, nie będę ustawiać budzika i będę panią swojego losu. Docenili mnie, wiedzą, że jestem dobrym pracownikiem. Wszystko się zgadza tylko, że teraz mam tyle pracy, iż 8 godzin nie wystarcza. Nadal chcę pokazać, że jestem dobra, nikt nie zrobi tego lepiej niż ja, wszystko muszę dopilnować no i nie mogę wyjść za wcześnie z pracy bo sprawdza to na GPS w moim samochodzie (to kolejny obraz dzisiejszych czasów - obroża? nie, to bonus od firmy). Tak żyjemy dając z siebie wszystko bo z pewnością przyniesie to nam awans, co chwile przecież mnie doceniają, dostaje (śmieszne w porównaniu do poświęconego czasu) premie. Moja zeszłoroczna ocena przekroczyła moje najśmielsze oczekiwania, znów mnie wyróżniono dając dodatkowy projekt do prowadzenia. Tak, czuję ze awans jest blisko!

Wypowiedzenie? Co? Wypalenie? Nieproduktywność?

Frustracja, jak mogli tak po tylu latach wyrzeczeń, mojej ciężkiej pracy i poświęceń. Jestem przesiąknięta tą firmą, kocham ją i doskonale znam. Co teraz mam zrobić? Dali mi świetną odprawę, może pojedziemy na wakacje, złapię oddech i pomyślę co dalej. Właściwie to mam czas by zobaczyć jak mój syn radzi sobie w miejscowej drużynie, może wyjdę z mężem na kolacje. Chcę żyć, cieszyć się życiem, ale nie ma z kim. Okazuje się, że synowi nie zależy bym była na meczu, skoro przez lata tu nie zaglądałam, mąż twierdzi, że jesteśmy obcymi ludźmi a na randki nie ma czasu, ma swoja prace, a poza tym nauczył się żyć "oddzielnie".

Ostatnio czytałam świetny artykuł w Forbesie o tym jak firmy motywują swoich pracowników.  Jedna z dużych korporacji oferuje kolację, jeśli pracownik wychodzi z pracy po godzinie 19, zaś jeśli zostanie do godziny 21 to ma opłaconą taksówkę do domu. Ile jest dziś warty nasz czas? Ile jesteśmy warci my sami i nasze rodziny? Śmieszne kilkanaście zł za taksówkę czy żałosne kilkadziesiąt na kolacje?

Prace można kochać i naprawdę się w niej spełniać, chwała tym którzy uważają ja za swoją pasję. Jednak trzeba mieć własną hierarchie wartości, cenić siebie jako człowieka, bo jeśli sami tego nie zrobimy to nikt inny tez tego nie zrobi.

Dlaczego nie pracuje? Jeszcze przed zajściem w pierwszą ciążę, miałam plan. Najpierw dobra praca, tak bym czuła szybką potrzebę powrotu na ścieżkę rozwojową. Byłam pewna, że lepiej będę czuła się w ciąży kiedy będę spędzała ten czas aktywnie, szybciej też wrócę do siebie, jeśli w perspektywie będę widziała powrót na stanowisko. Wyszło jednak inaczej.

Pierwsze miesiące macierzyństwa związane z rehabilitacją spowodowały, że oddałam się w 100% mojemu dziecku, wręcz zatraciłam siebie. Kiedy jednak po kilku miesiącach wszystko się unormowało i teoretycznie mogłabym wrócić do pracy to jednak moja wewnętrzna potrzeba przebywania z dzieckiem była silniejsza. Zaczęłam czytać o tym jak wielki wpływ na życie dziecka mają trzy pierwsze lata życia. Wiedziałam tez, że żłobek w moim życiu był straszną traumą, podobno dla mnie jak i dla rodziców, to rozwiązanie w moim przekonaniu nie wchodziło w grę. Szukaliśmy niani, jednak to również okazało się porażką.

 Ciężko jest matce znaleźć coś interesującego na pół etatu, tak bym mogła się realizować, ale jednocześnie nie rezygnować z życia rodzinnego. Gdy już coś się znajdzie to okazuje się, że pensja pokryje: samochód, nianię i inne niezbędne rzeczy gdy mnie nie będzie w domu, jednak dla mnie nie zostanie nawet na waciki. Dlatego wybieram czas z moimi dziećmi zamiast połowy paczki wacików i pisanie tego bloga nocami, wtedy kiedy mam czas, gdy mam ochotę i czuje taką potrzebę. Jestem spełniona, jako mama i żona, a moje pasje powodują, że w tym wszystkim nie tracę siebie. Jestem kobietą, która kocha celebrować każdy dzień i cieszy się drobnostkami. Nie potrzebuję teraz pracy na pełen etat i nie jest mi wstyd, że "siedzę w domu". Cieszę się, że mój maż potrafi utrzymać cała rodzinę i bardzo mu za to dziękuje. A przede wszystkim za to, że zawsze ciągnie go do domu, że pokazuje nam jak cenny dla niego jest nasz wspólny czas, a nie kilka groszy więcej na koncie.