Pierwszy dzień w Indiach

Park w New Delhi, tu poznaliśmy amerykańską rodzinę, której ojciec pracował w ambasadzie swojego kraju.

Lotnisko w Delhi. Cudowne, wielkie, stworzone  z rozmachem ale i zachowaniem tradycji. Przylatujących witają monumentalne dłonie podwieszone nad odprawą paszportową. Każda w innym ułożeniu przedstawiając różne mantry. Słowa zapisane gestem. Złote i ozdobione nieprzeciętnymi tatuażami z henny. W hali długiej na około 400 m ciągnęły się wzdłuż jak niesamowite rzeźby witające przyjezdnych.

Wymieniliśmy trochę pieniędzy, wzięliśmy darmową mapę Delhi i wyruszyliśmy na poszukiwanie taniej taksówki, tzw. płatnej przed wyjazdem. Czyli cenę negocjowaliśmy jeszcze na lotnisku, po czym dostaliśmy fakturę, z którą kierowca musi wrócić by otrzymać zapłatę. Ok. 20 km kosztowało nas 300 INR tzn. 19,60 zł. Lecz nasza taksówka różniła się od tej za 1300 INR . Mianowicie jechaliśmy starym Ambasadorem (coś podobnego do Warszawy). Licznik był zepsuty i nie pokazywał prędkości, ale odczuwalna była, jako 40km/h. Ponadto pomimo zamkniętych okien czuliśmy wiatr. Nana spał przykryty i wtulony we mnie, zaś my nie mogliśmy oderwać oczu od obrazów jakie przelatywały nam za oknem. Kierowców niestosujących się do zasad, 3 pasmowe ulice, na których mieści się 6 aut w rzędzie, nowe budowle, palmy, a im bliżej centrum tym więcej ludzi żyjących na ulicach, palących ogniska by się ogrzać, pomimo, że było 20 stopni ciepła. Gdy samochód się zatrzymał, zapukała nam w okno kobieta z dzieckiem na rekach prosząc o pieniądze.Był taki hałas że właściwie to nie wiedziałam na co patrzeć, na chłopców próbujących sprzedać miniatury samolotów, pasażerom w innych autach, na naszego kierowce który co chwile na nas spoglądał, czy też właśnie na tą kobietę, która jak na ironie nie wydawała mi się wcale dziwnym zjawiskiem przechodząc w tym tłumie samochodów. Do hotelu jechaliśmy ponad godzinę, gdyż kierowca był analfabetą. Nie potrafił przeczytać nazwy hotelu tak wiec, co chwile kogoś zatrzymywaliśmy pytając o drogę. Jak później się okazało to prawie każdy taksówkarz nie potrafi czytać, ani posługiwać się mapą swojego miasta. Błądziliśmy w ciasnych zaułkach, Wojtek wielokrotnie wychodził z samochodu by pomóc kierowcy przejechać tuż przy metrowej przepaści lub też przecisnąć się między budynkami nie przerysowując auta. Na szczęście bezpiecznie dotarliśmy do hotelu, który wzbudził w nas mieszane uczucia. Pomimo, iż był czysty (jak na standardy indyjskie), obsługa miła to jednak okolica odbiegała od naszych wyobrażeń (miała to być jedna z najbardziej znanych ulic, pełna hoteli i restauracji ) Obok mamy przedszkole i starą skrzecząca karuzele. Oczywiście święte krowy przechodzące tuż obok nas przy straganach, to całkiem normalny widok. Kółka w naszych bagażach na nic się zdadzą, widząc błoto, kamienie i dziury, nawet wózkiem Nana będzie ciężko przejechać. Jest koniec listopada, ponad 20 C, zgiełk, ożywiony ruch, kurz i ryk klaksonów.

Jedna z najbardziej turystycznych ulic, Pahar Ganj, New Delhi

W trakcie lotu czytałam artykuł o Indiach, jaki dał mi pewien miły Niemiec, który również podróżował z żoną i 3 letnim synkiem. Było tam napisane, ze każdy nawet po krótkiej podroży po Indiach wraca odmieniony. Najpierw pomyślałam o tych ludziach, którzy raptem „odnajdują siebie”, zmieniają religie czy też wyrzekają się wszystkich dóbr materialnych (zaśmiałam się w duszy), a teraz rozumiem to trochę inaczej.

Tu człowiek widzi jak cenne jest życie. Starzec, bez nogi z trądem, czołgając się po ziemi nie wydaje się myśleć nad swoim ciężkim losem, że nie ma gdzie spać, nie ma co jeść, tylko uśmiecha się, że żyje, że uczestnicy w tym tętniącym energia spektaklu każdego dnia. Dzieci wtulone w mamy zdają się czuć bezpiecznie, choć stoją nad paleniskiem wśród innych bezdomnych i nie wiadomo, kiedy coś jadły. Tu człowiek uczy się doceniać to, co ma.

 Nie zliczę chyba ile razy Wojtek z uśmiechem na ustach pocałował mnie w czoło, zapewne z myślą ze dziękuje, iż jesteśmy, kim jesteśmy i mamy siebie. Ten kraj uczy innego spojrzenia na świat, ale i nasuwa wiele pytań. Dlaczego jedne kraje radzą sobie lepiej niż inne, czyja to wina i jak im można pomoc?

Chwile kontemplacji. Moim ulubionym zajęciem jest przyglądanie się ludziom w ich codziennym życiu.

Ponadto, napisane było o tym jak wspaniały i przyszłościowy to kraj. O PKB powyżej 8 % którego może pozazdrościć każdy, o dolinie krzemowej jaką jest miasto Bangalore, w którym nad najnowszymi rozwiązaniami technicznymi pracuje ponad 100 tys. świetnie przeszkolonych informatyków. Wszelkie prognozy gospodarcze zakładają, że będą tuż, obok Chin, główną potęgą globalnego rynku i to już w przeciągu najbliższych 30 lat.

Zaprzyjaźniony rykszarz

Wzięliśmy prysznic i wyruszyliśmy do Bramy Indii, jednego z popularnych turystycznie miejsc. Na miejscu byliśmy zachwyceni widokiem, hektary zieleni, na których chłopcy grali w krykieta, dzieci bawiły się piłkami, rodziny pływały na rowerach wodnych (30INR za 15 min =1,80gr). Pary zakochanych leżące na trawce rozkoszując się pogodą jedzą lody za 60 gr. Niestety my nie mogliśmy korzystać z tego wszystkiego, ponieważ czuliśmy się jak gwiazdy Booliwood. Jak pozwoliliśmy na jedno zdjęcie to zbiegała się chmara ludzi z telefonami komórkowymi ustawiając się przy nas. Dwie kobiety w pewnej chwili chwyciły mnie za ręce i bez słowa, w kilkanaście sekund wykonały ozdobny wzór henną na moich dłoniach. Po wielu godzinach w podróży i tych wszystkich doznaniach, nie pozostało mi nic innego jak tylko się uśmiechnąć i czekać na efekt końcowy.

Przed Bramą Indii

 Wracając wieczorem do hotelu, znów mieliśmy szczęście, co do rykszarza. Starszy pan, gdy na nas spojrzał to już chyba nie słuchał i zawiózł do jednego z najdroższych hoteli w mieście. Hotelu Plaza z pięknym parkiem, palmami, alejami oświetlonymi tysiącami lampek. Coś niesamowitego, jednak to nie był nasz standard. Tak znowu zatrzymując się wszędzie i pytając o drogę po 30 min dotarliśmy we właściwe miejsce. Było ciemno, Nana spał wtulony we mnie a my kuszeni aleją rozmaitości nie mogliśmy dojść do hotelu. Udało się, byliśmy w łóżkach, ale Wojtek wyszedł by kupić jakąś kolacje. Wrócił z masą pyszności. Nana obudził się i chciał wszystkiego spróbować. Niesamowicie słodkie banany, ostre chipsy, masala dosa (cienki jak papier naleśnik dosa, wypełniony mieszanką warzyw, przyprawiony curry), ananasy i wiele innych pyszności. Ale było coś dziwnego w
zachowaniu mojego męża. Z uśmiechem podał mi jednorazowy kubeczek i powiedział,nalej nam Martini ze spritem, to coś ci powiem...

Co świętowaliśmy w następnym poście ;)

Moja ulubiona restauracja. Co wieczór wracając do hotelu,panowie machali do mnie pokazując, że czeka moja Specjal Masala Dosa ;)

Warunki sanitarne w normie, 2 umywalki, 3 toalety,instrukcja obsługi...

Przed wejściem do naszego hotelu

Właściciel naszego hotelu był również założycielem przedszkola,które mieściło się tuż obok. Ponadto prowadził biznes tekstylny współpracując z Polską :)